پارتیشن بندی یکی از مهمترین کارهایی است که بعد از خرید یک سیستم جدید باید انجام داد !
نحوه ی درست پارتیشن بندی عمر هارد دیسک رو بیشتر می کنه و سرعت سیستم رو بالاتر میبره !
داشتن یک پارتیشن بندی که قابلیت انعطاف بالا رو داشته باشه خیلی مهمه و بیشتر کاربران از این نکته های بزرگ صرفه نظر می کنن و دلیل اون نداشتن دانایی کافی در مورد پارتیشن بندی درسته !
چطور میشه یک پارتیشن بندی زیبا با سرعت بالا , برای بالا بردن سرعت کارسیستم و عمر هارد دیسک و استفاده ی بهینه تر از منابع سیستم رو داشت ؟
در ادامه :
تفاوت انواع پارتیشن بندی
نگاهی به پارتیشن های منطقی و مجازی
آموزش کامل پارتینش بندی در برنامه های مختلف پارتیشن بندی
عیب یابی در پارتیشن بندی یک هارد دیسک
Shirink یا Resize کردن یک پارتیشن
من از برنامه ی Gparted برای آموزش استفاده می کنم ولی هیچ تفاوتی با برنامه های دیگه نداره !
بیشتر برنامه های پارتیشن بندی قوی شبیه هم هستند و تنها در رنگ و جای آیکون ها ممکنه تفاوت هایی داشته باشن که اگر شما اصول کلی در پارتیشن بندی رو بدونین دیگه مهم نیست از چه برنامه ای استفاده خواهید کرد.
نکته ی اول :
برای داشتن بیشترین آزادی عمل در پارتیشن بندی بهتره از برنامه های لایو که از روی CD یا فلش اجرا میشن استفاده کنین تا اگر پارتیشن سیستم Mount بود مشکلی در تغییر بر روی اون نداشته باشیم
قبل از شروع کار با برنامه چند نکته ی کوچیک ولی مهم است که باید در مورد انواع پارتیشن بندی و تفاوت های اونها بگم
دو نوع پارتیشن بندی وجود داره
۱.Primary که به معنای ابتدایی و اصلی , پارتیشن بندی یا همون قسمت بندی منطقی هارد دیسک است و به صورت فیزیکی بر روی هارد دیسک اعمال می شود.
برای نصب سیستم عامل نیاز به این نوع پارتیشن داریم( بیشتر لینوکس ها قدرت نصب بر روی پارتیشن های دیگه رو هم دارند و بیشتر در مورد ویندوز این جمله صدق می کند ) و بر روی هر هارد دیسک حده اکثر ۴ پارتیشن Primary می توان ایجاد کرد.
۲. Extended توسعه یافته یا بهتره بگیم قابل توسعه , این نوع پارتیشن به ما کمک می کنه تا تعداد پارتیشن ها رو افزایش بدیم .
این نوع پارتیشن یک نوع تقسیم بندی مجازی میسازه تا بتونیم پارتیشن های بیشتری ایجاد کنیم.
در هر هارد دیسک تنها می تونیم یک پارتیشن قابل توسعه ایجاد کنیم
۳.Logical یا منطقی , بعد از اینکه یک پارتیشن Extended ساختیم باید اون رو تقسیم کنیم و این کار با پارتیشن منطقی انجام میشه و در هر هارد دیسک می‌توان ۲۳ پارتیشن Logicalایجاد کرد
نکته : حده اکثر پارتیشنی که در یک هارد می‌توان تولید کرد , ۳ پارتیشن Primary و ۲۳ پارتیشن Logical است.
توجه د اشته باشین که پارتیشن توسعه یافته تنها یک قالب برای ایجاد پارتیشن های منطقی است و به خودی خود فضایی ندارد و تنها یک نوع جداره یا هاشیه به شمار میره.
نام گذاری پارتیشن ها :
در ویندوز ما نام اصلی پارتیشن ها رو نمی‌بینیم و تنها نام مستعار یا Label اونها رو می‌بینیم.
هر هارد یک نام داره که اولین هارد رو با sda و دومین رو با sdb و سومین هارد رو sdc و همینطور نسبت به تعداد هارد ها نام اونها متغیر است
در هر هارد اولین پارتیشن اصلی Primary رو با sda1 دومین رو sda2 و سومین رو sda3 می نامیم.
پارتیشن Extended هر کجای هارد دیسک قرار داشته باشد sda4 نام دارد .
اولین پارتیشن logical هر کجای درایو باشد sda5 است و همینطور نسبت به تعداد پارتیشن های منطقی این عدد متغیر است.
چگونه و چه تعداد پارتیشن استفاده کنیم ؟
بهتر است در هر هارد دیسک از تعداد پارتیشن کمتری استفاده کنیم, این امر چند مزیت داره : کم شدن آسیب های پارتیشن بندی , جلوگیری از شلوغ شدن و گم شدن اطلاعات در درایو های مختلف , بیشتر شدن فضای قابل استفاده و …. در مجموع باید گفت هر چه تکنولوژی ساخت هارد دیسک ها پیشرفت می کنه قدرت ایجاد پارتیشن ها با فضای بیشتر هم بالاتر میره ( مثلا یک هارد با یک پارتیشن با فضای ۲TB ) !
بهتر است اولین پارتیشن ها رو تا جای ممکن Primary اختخاب کنیم و آخرین پارتیشن رو Extended استفاده کنیم .
این کار هم چند مزیت داره از جمله انعطاف بیشتر در تعییر پارتیشن بندی , نصب چند سیستم عامل بر روی یک هارد دیسک و بالا بردن عمر هارد دیسک و …
برنامه ی Gparted رو با CD زنده ی اوبونتو اجرا می کنم تا حده اکثر میزان انعطاف پذیری در پارتیشن بندی رو داشته باشم و فرض رو بر این میگیرم که هارد دیسک مورد نظر هنوز خام است.